Ik ben ermee geboren en eigenlijk ben ik er mijn hele leven zelfs trots op geweest: mijn kromme pink.
Ik ben eigenlijk nooit tegen problemen opgelopen, behalve bij het orgel spelen vroeger bij mijn opa. Dan trok het verkorte stukje huid wel heel erg en kon ik niet zo makkelijk toetsen aan tikken omdat mijn pink wat minder kracht heeft.
Echter de laatste weken begon mijn pink pijn te doen. Niet continu maar bij aanraking bij de gewrichtjes en tijdens het werk werd het eigenlijk steeds lastiger en vooral pijnlijker.
Vanochtend ben ik toch maar naar de huisarts gegaan ermee. Mijn genetische afwijking is iets dat bij minder dan 1% van de Nederlandse bevolking voorkomt! Ha, ik heb altijd iets aparts. Hoewel mijn paps heeft ook een kromme pink. Ik was er altijd trots op dat ik ‘zijn’ pink had geërfd. Mijn broertje en zusje hebben het namelijk niet.
Maar goed, wellicht komt er een einde aan want er is wel iets mis met mijn pink. Wat precies is zo aan de buitenkant niet te zien maar het lijkt erop dat zich extra bot is gaan vormen op het gewricht en dat is wat de pijn veroorzaakt volgens mijn huisarts.
Ik heb een verwijzing gekregen voor een hand specialist die samen met een plastisch chirurg zal gaan kijken wat er aan de hand is en wat er aan gedaan moet worden. Tot die tijd heb ik diclofenac créme gekregen tegen de pijn.
Stiekem hoop ik dat de ingreep niet al te groot zal zijn en mijn pink niet rechtgezet hoeft te worden… Dat kleine stukje ‘de Vries’ genen wil ik eigenlijk zo graag behouden.
Wordt vervolgd….