Er is de afgelopen veertien dagen weer een hoop gebeurd.
Het ging met mijn schoonvader behoorlijk achteruit. Op vrijdag 20 mei is hij overgeplaatst naar het revalidatiecentrum. Zwaar ondervoed en uitgedroogd, naar nu blijkt. Vrijdagmiddag waren we even bij hem op bezoek, hij sliep. Zondagochtend waren we wederom even op bezoek en hadden Boris even meegenomen. Dieren kunnen soms een heel goede uitwerking hebben op zieken mensen en in het revalidatiecentrum hadden ze er geen problemen mee als we Boris zo nu en dan even mee zouden nemen.
Mijn schoonvader herkende Boris wel. Hij keek hem aan en glimlachte zo nu en dan tegen hem. Maar F. en ik waren lang niet gerust op zijn conditie. Hij zag er vreselijk mager uit en hij had pijn in zijn armen, hoofd en handen. Na het bezoek zijn we eigenlijkm direct door naar mijn schoonmoeder gereden en onze bevindingen bij haar neergelegd.
Ze bleek het met ons eens te zijn en heeft direct alles in werking gezet om hem terug naar het ziekenhuis te krijgen. Een weekendarts is direct gekomen en heeft geconstateerd dat hij uitgedroogd en ondervoed was. Wat wil je ook; geen infuus en leven op bakjes verreikte vla. De man kreeg nauwelijks 300ml vloeibaar eten binnen. Lang niet genoeg voor een volwassene.
Direct werd hij overgeplaatst naar het ziekenhuis alwaar er direct een infuus werd aangebracht. Langzamerhand zag je hem opknappen de dagen die er op volgden. Hij werd weer wat ‘voller’ in zijn gezicht en was weer veel vaker wakker. Maar de ellende in het ziekenhuis was nog niet voorbij…
De verzorging is ronduit schandalig te noemen. Eigenlijk is het van de zotte dat iemand in een ziekenhuis, waar je er van uit mag gaan dat men voor je zorgt, je zo ondervoed en uitgedroogd raakt. Eén ding was duidelijk: hier moest wat gebeuren!
Wij hadden al heel veel op internet over cva’s op gezocht en hadden ook iets gelezen over een PEG-sonde. Mijn schoonpa had dankzij zijn slikproblemen erg veel moeite met een neussonde. Deze is dan ook een paar weken terug eruitgetrokken. Maar er is nooit een vervanging voor gekomen. Wij hebben, als familie, de PEG-sonde geopperd.
In eerste instantie stonden ze er niet positief tegenover want wat voor leven had hij nu? Ja, dat was niet zo gek toch? Man heeft al 4 weken niet normaal gegeten en is ruim een week uitgedroogd geweest. nee, heel vreemd dat je dan op sterven na dood bent!
Om een lang verhaal even heel kort door de bocht te nemen, gisteren, vrijdag 27 mei heeft hij een PEG-sonde gekregen. Deze is aangebracht in een academisch ziekenhuis. Na de ingreep mocht hij weer terug naar het streekziekenhuis. Opvallend was dat hij de hele dag van ’s ochtends tot ’s avonds wakker is geweest. Iets dat in al die 4 weken dat hij in het ziekenhuis lag nog nooit was voorgekomen. Het was zelfs zo dat hij zelf van het brancard wou stappen. Dat was misschien nog niet helemaal de bedoeling maar de intentie was er in elk geval!
Terwijl mijn schoonpa onder het mes lag gebeurde er bij mij thuis ook een ongeluk(je). Terwijl ik de trap afloop samen met Boris en wat ingepakte pakketten, klap ik door mijn rechterenkel en val van de trap. Al huilend roep ik uit: “Nee! Nee! Nee! Niet nu!!” Ik voelde eigenlijk direct wat er aan de hand was: gescheurde enkelbanden. En ook de consequenties daarvan weet ik maar al te goed. Ik heb het helaas al twee keer eerder gehad.
Helaas ben ik nu dus zelf behoorlijk uit de roulatie. Ik mag het weekend niet lopen, moet voet omhoog en koelen zodat de zwelling(het ei) afneemt, en maandagochtend om 11 uur krijg ik gips/tape. Daar mag je dan ook weer een dag niet op lopen. Daarna mág je er op lopen maar dat loopt behoorlijk waardeloos en ben je toch wel aangewezen op krukken. Daarnaast weet ik van de vorige keren dat als je je voet niet omhoog houdt hij weer dik wordt en het gips gaat knellen. Dus rust is helaas noodzakelijk.
Het had alleen niet slechter kunnen uitkomen dan nu…