Twee jaar geleden begon het: een zeurend pijntje in mijn schouder. Ach, dacht ik, dat gaat vanzelf wel over. Niet dus. Inmiddels zijn we twee jaar verder, talloze paracetamol, ibuprofen en fysiobehandelingen rijker, en zit ik hier met een schouder die nog steeds besluit te protesteren bij elke verkeerde beweging.
Bij de fysio werd ik al snel vaste klant. Ik overwoog serieus een eigen stoel in de wachtruimte te claimen – misschien zelfs met een naambordje. Die schouder moest toch ooit luisteren? Maar nee hoor, de pijn hield stand. Met de spierkracht van een gorilla en het geduld van een zenmeester hield mijn schouder koppig vol: hier zit ik, hier blijf ik.
Uiteindelijk kwam er vorige week dinsdag dan eindelijk de spuit. Een injectie in de schouder, de grote hoop.
“Je voelt er bijna niks van,” zeiden ze. Nou, mijn schouder had daar heel andere gedachten over. Maar goed, ik moet eerlijk zijn: nu, een week later, lijkt er eindelijk licht aan het einde van de schoudertunnel. Minder pijn, meer beweging – zou het dan toch?
Zelfspot is gelukkig gratis, en dat komt goed uit want deze schouder heeft me al genoeg gekost. Dus als je me binnenkort ziet tekenen alsof er nooit iets is gebeurd, weet dan: die gorilla op papier mag dan krachtig zijn, maar mijn schouder heeft pas echt een gevecht geleverd.
Lieve groet (met één hand),
Esther