Sjokkend komt ‘het’ aangelopen, handen in de zakken, hoofd naar beneden gebogen. Jas op de kapstok, ‘mogguh’ en dan ploft ‘het’ op de stoel. De rest van de dag volgt er een stilte. Regelmatig grijpt ‘het’ naar zijn zakken op zoek naar zijn smartphone die aan het brommen is. Het wiebelt op zijn stoel en rekt en strekt dat het een lieve lust is…
Wat ik hier schets is een willekeurige werkdag van de huidige smartphone generatie bij ons op kantoor. De communicatief gestoorde generatie.
Communiceren is er niet meer bij behalve ‘vind-ik-leuk’ op Facebook of ‘Retweet’ op Twitter of een appje in de familie-app. Alle communicatie verloopt tegenwoordig via de smartphone. Blijkbaar wordt er nog weinig écht gecommuniceerd meer tegenwoordig.
Zo vroegen wij laatst aan zo’n jongen van de smartphone generatie waar zijn oom dan werkte en wat voor werk hij dan deed. “Oh dat moet ik even opzoeken op Facebook”, was zijn stuitende antwoord. Zelfs de voorkeuren van zijn eigen vader waren hem niet bekend.
Een maandagochtend gesprek als “Hoe was je weekend?” is er niet bij.
‘Het’ heeft een HBO opleiding journalistiek maar is totaal niet in staat om een gewoon gesprek te voeren met echte mensen. Op de sociale media staan ze hun mannetje wel dan vliegen de teksten je om de oren maar gewoon aan de lunchtafel dan is het stil, doodstil, op wat gebrom van de smartphone na….