Het gedrag van Boris werd de laatste weken/dagen een beetje storend. Sinds hij plast met zijn pootje omhoog vond ie het ook nodig om dat zomaar plompverloren tegen onze gordijnen of bank te doen. Op aanraden van een kennisje, die zelf al jaren pups en honden heef,t heb ik gisteren een afspraak met de dierenarts gemaakt om Boris te laten castreren. Vanochtend kon hij direct terecht. Om 9 uur hebben we hem weggebracht. Kreeg eerst een fikse prik in zijn achterpootje en vervolgens ging hij in de bench van de dierenarts en ik droop, beetje met brok in mijn keel, af richting huis.
Oke het was even lekker om zo zonder onderbrekingen te werken vanochtend, maar toch miste ik wat hoor. Ik was dan ook blij toen ik hem om 12 uur mocht gaan ophalen. Ik verwachtte een kwispelende hond die helemaal blij zou zijn me te zien. Dat was niet helemaal het geval. Meneertje lag helemaal buiten westen in de bench nog. En toen ik hem pakte voelde ik hoe een slappe vaatdoek hij was.
De eerste twee á drie uur heeft ie eigenlijk liggen slapen. Hij kon nauwelijks op zijn pootjes staan.
Inmiddels gaat het stukken beter en hebben we de oude Boris weer een beetje terug. Hij heeft weer lekker gedronken en gegeten en ligt nu naast me lekker weer te slapen. Hij kwispelt weer, likt weer en kan ook weer blaffen tegen de stofzuiger. Zo zie ik hem geloof ik toch liever hoor… Hij heeft volgens mij wel wat last van de wond. En het is wat dik, dat had de dierenarts ook gezegd. Het wordt wat blauw en dik.
Hopelijk is de operatie niet voor niets geweest en wordt ie snel weer een beschaafder hondje.